«Η ζωή μου βρίσκει ισορροπία όταν ακούω τις ανάγκες μου και τις τιμάω.»

Zoi Sarafeidou
Oct 1
2 min read

Η Ισορροπία που Ξεκινά από Μέσα

Η ζωή μας πλέον κινείται τόσο γρήγορα με όλες τις υποχρεώσεις, που τις περισσότερες φορές αισθανόμαστε ότι δεν προλαβαίνουμε ούτε να ανασάνουμε (τρόπος του λέγειν).

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω (και είμαι σίγουρη πως κι εσύ το νιώθεις) ότι όλα γύρω μου με παρασέρνουν — υποχρεώσεις, ρυθμοί, ρόλοι που ζητούν από εμένα να είμαι κάτι, να κάνω κάτι, να ανταποκρίνομαι συνεχώς.

Όμως μέσα σε αυτό το «τρέξιμο» και με την βοήθεια της Συστημικής καθώς και άλλων μεθόδων, έμαθα να ρωτάω τον εαυτό μου:

Είναι δικό μου όλο αυτό;

Από ποιον ρόλο το κοιτάζω;

Είμαι στην θέση μου όταν αισθάνομαι έτσι;

Τι χρειάζομαι αυτή τη στιγμή;

Όχι τι περιμένουν οι άλλοι από μένα. Όχι τι “πρέπει”. Γιατί δεν “πρέπει” απολύτως τίποτα.

Αλλά τι χρειάζομαι εγώ.

Και αυτή η ερώτηση δεν είναι πάντα εύκολη.

Πολλές φορές, η απάντηση δεν έρχεται αμέσως.

Κρύβεται πίσω από χρόνια συνήθειας να προσπερνώ τα δικά μου "θέλω", για να μην ενοχλήσω, να μη χάσω την αγάπη, να είμαι «καλή».

Κρύβεται πίσω από ρόλους που έχω ενστερνιστεί και νιώθω ότι πρέπει να τα κάνω όλα μόνη μου.

Και συνήθως κρύβεται πίσω από σιωπές, από όλες τις στιγμές αποσιώπησης της αλήθειας μου.

Και όμως, όταν βρίσκω τη θέση μου, όταν τα κομμάτια του «παζλ» μπαίνουν στη θέση τους, βρίσκω και την δύναμή μου.

Κι έτσι τώρα κάθε φορά που καταφέρνω να σταθώ ακίνητη για λίγο και να στραφώ προς τα μέσα, συμβαίνει κάτι πολύτιμο:

Πιάνω τον παλμό μου.

Καταλαβαίνω πού πιέζομαι, τι με κουράζει, τι μου λείπει, πώς χρειάζεται να μιλήσω. Και κάθε φορά που τιμώ αυτές τις ανάγκες — με ένα "όχι", με μία ανάσα, με ένα βήμα πίσω, με μια σιωπή ή έναν λόγο — νιώθω κάτι να επανέρχεται: η ισορροπία.

Η ισορροπία δεν είναι κάτι στατικό.

Είναι μια συνεχής κίνηση ανάμεσα στο "ναι" και το "όχι", ανάμεσα στο "προσφέρω" και στο "φροντίζομαι".

Είναι η στιγμή που θυμάμαι ότι έχω δικαίωμα να αλλάζω, να χρειάζομαι, να επιλέγω, να μιλώ ή να σιωπαίνω, να είμαι παρούσα ή να αποσύρομαι, να αισθάνομαι, να είμαι αυτή που είμαι.

Έχω δικαίωμα και υποχρέωση να με αγαπώ για να μπορώ να προσφέρω αγάπη

Κάποιες φορές, αυτή η τιμή στις ανάγκες μου είναι πράξη αγάπης προς το παιδί που υπήρξα. Εκείνο που μάθαινε να περιμένει, να αντέχει, να μην ενοχλεί.

Κάποιες άλλες, είναι σεβασμός στη γυναίκα που είμαι — που θέλει να ζει με πληρότητα και αγάπη.

Ο Οκτώβριος, με την πτώση των φύλλων και το φως που αλλάζει, μου θυμίζει να αφήσω κι εγώ ό,τι δεν χρειάζομαι πια.

Να στραφώ προς το μέσα μου και να ρωτήσω ξανά:

Τι χρειάζομαι τώρα;

Και να κάνω χώρο για αυτή την απάντηση.

Να την τιμήσω. Όχι σαν πολυτέλεια, αλλά σαν πράξη ύπαρξης.

Γιατί εκεί βρίσκεται η πραγματική ισορροπία:

Όταν η ζωή δεν με τραβάει προς τα έξω, αλλά εγώ με φέρνω πίσω σε εμένα.

Με αγάπη, σεβασμό κι ευγνωμοσύνη

Ζωή