Κι αν.....

Κι αν αφιερώναμε την ενέργειά μας στο να αγαπάμε, αντί στο να εντοπίζουμε τις διαφορές μας;

Αν βλέπαμε αυτό που μας ενώνει, αντί για αυτό που μας χωρίζει; Γιατί, στην ουσία, αυτό που μας ενώνει είναι ότι είμαστε όλοι άνθρωποι. Νιώθουμε τα ίδια συναισθήματα. Όλοι πονάμε, χαιρόμαστε, σκεφτόμαστε.

Κι αν κατευθύναμε τη σκέψη μας προς ανώτερες ποιότητες—ένωση, σύνδεση, αποδοχή—χωρίς την ανάγκη να κρίνουμε;

Κι αν αγαπούσαμε τον εαυτό μας με μια αγάπη άνευ όρων; Τι θα κάναμε διαφορετικά;

Κι αν βλέπαμε τον απέναντί μας ως προέκταση του εαυτού μας, και όχι ως κάποιον διαφορετικό, κακό, επικίνδυνο ή έτοιμο να μας επιτεθεί;

Κι αν πρώτοι εμείς σταματούσαμε να επιτιθόμαστε; Πώς θα ήταν τότε ο κόσμος μας;

Κι αν αφιερώναμε την ενέργειά μας στο να βλέπουμε έναν κόσμο ειρηνικό, τρυφερό, γεμάτο κατανόηση, ξεκινώντας από τις δικές μας σκέψεις; Θα άλλαζε η στάση των άλλων απέναντί μας;

Κι αν σταματούσαμε να παίρνουμε προσωπικά τη συμπεριφορά των άλλων και τη βλέπαμε γι’ αυτό που πραγματικά είναι—τη δική τους μετάφραση όσων έχουν ζήσει; Θα γινόμασταν πιο ευσπλαχνικοί απέναντί τους;

Κι αν καταφέρναμε να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, θα γινόταν πιο εύκολο να συγχωρήσουμε και τους άλλους;

Κι αν παύαμε να βλέπουμε το παρελθόν ως μια μορφή επίθεσης και το αναγνωρίζαμε ως πηγή σοφίας;

Αν βλέπαμε τον εαυτό μας στο τώρα, όλα όσα έχει καταφέρει, πώς έχει αλλάξει και μεταμορφωθεί, μένοντας στη ροή—θα ήταν διαφορετικό το μέλλον μας;

Κι αν νιώθαμε ότι χρειαζόμαστε μια αλλαγή, τι είναι αυτό που μας κρατάει πίσω από το να κάνουμε το επόμενο βήμα;

Κι αν όλα αυτά που μας πλήγωσαν τα κοιτάζαμε με ευγνωμοσύνη—για τα δώρα που μας έφεραν, για τις συνειδητοποιήσεις που μας χάρισαν, για τις αλλαγές που, ίσως, δεν θέλαμε, αλλά χρειαζόμασταν;

Κι αν ζούσαμε την κάθε στιγμή με χαρά, για όσα μπορούμε να κάνουμε εδώ και τώρα, αντί να σκεφτόμαστε τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει;

Αν απολαμβάναμε τις εμπειρίες, ακολουθώντας έναν στόχο: να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας; Τι θα ήταν διαφορετικό;

Κι αν αφιερώναμε λίγο περισσότερο χρόνο στον στοχασμό—στο να ακούσουμε τι μας λέει κάθε στιγμή της ζωής μας, αντί να δίνουμε βάση μόνο σε όσα λένε οι άλλοι για εμάς;

Κι αν το να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας γινόταν η μοναδική μας φροντίδα και προτεραιότητα, πώς θα επηρέαζε αυτό τη συμπεριφορά μας στο εδώ και τώρα;

Κι αν όλα όσα μας στεναχωρούν, μας πληγώνουν και μας κρατούν πίσω μπορούσαν να μεταμορφωθούν; Πόσο διαφορετικά θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε τους άλλους;

Κι αν αποδεχόμασταν τον εαυτό μας ακριβώς όπως είναι, μήπως έτσι θα μπορούσαμε να τον εξελίξουμε πραγματικά;

Μάθε. Γνώρισε. Δοκίμασε. Σκέψου. Μείνε σε σιωπή ή μίλα με λόγια αγάπης. Ξεκουράσου. Ή κινήσου. Κάνε το σεμινάριο που θέλεις. Ζήτησε βοήθεια. Δώσε βοήθεια.

Κι αν… αλλάζαμε τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο;

Με αγάπη

Ζωή