Ας ξεκινήσουμε με τον ορισμό της στην Wikipedeia.
Ευγνωμοσύνη είναι συναίσθημα εκτίμησης.
Η συστηματική μελέτη της ευγνωμοσύνης στην ψυχολογία ξεκίνησε το 1998 όταν ο Μάρτιν Σέλιγκμαν εισήγαγε έναν νέο κλάδο στην ψυχολογία: τη θετική ψυχολογία.
Ένας τύπος ψυχολογίας που επικεντρώνεται στην ενίσχυση των θετικών χαρακτηριστικών.
Η μελέτη της ευγνωμοσύνης στο πλαίσιο της ψυχολογίας περιελάμβανε την κατανόηση της βραχυπρόθεσμης εμπειρίας του συναισθήματος της ευγνωμοσύνης, τις ατομικές διαφορές στο πόσο συχνά αισθάνονται οι άνθρωποι και τη σχέση μεταξύ αυτών των δύο πτυχών, καθώς και θεραπευτικά οφέλη της.
Τα τελευταία χρόνια ακούμε πολύ συχνά τον όρο ευγνωμοσύνη κι έχουν γίνει πολλές μελέτες ως προς τα οφέλη της. Η ευγνωμοσύνη είναι λοιπόν ένα συναίσθημα το οποίο το αισθανόμαστε όταν κάποιος μας φροντίζει ή όταν μας συμβαίνει κάτι καλό.
Η ευγνωμοσύνη όμως είναι πολλά παραπάνω, είναι στάση και φιλοσοφία ζωής. Είναι πολύ σημαντικό να την απευθύνουμε πρώτα προς τον εαυτό μας για να μπορούμε στην συνέχεια να την εφαρμόσουμε σε γενικότερα πλαίσια. Μας δόθηκε το υπέρτατο δώρο της ζωής από τους γονείς μας, που το πήραν από τους δικούς τους γονείς και μ’ αυτό μπορούμε να κάνουμε κάτι πολύ καλό. Όταν κοιτάξουμε με ευγνωμοσύνη προς αυτήν την κατεύθυνση μπορούμε να κοιτάξουμε με ευγνωμοσύνη και τον εαυτό μας.
Καθημερινά, αρκεί να σταθούμε για λίγο και να αναλογιστούμε όλα τα καλά που έχουμε στη ζωή μας και να νιώσουμε απεριόριστη ευγνωμοσύνη για την ανάσα που παίρνουμε, για το σώμα μας που παρόλο που το κουράζουμε αυτό ανταποκρίνεται με συνέπεια, για τα όργανά μας που ενώ δεν τα σκεφτόμαστε αυτά συνεχίζουν τη λειτουργία τους, για τη δύναμη της σκέψης που διαθέτουμε και μπορούμε να την κατευθύνουμε δημιουργικά.
Δεν είναι απαραίτητο να πηγαίνουν όλα ρολόι στη ζωή μας για να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη. Ακόμη και οι αναποδιές είναι χρήσιμες για την καλλιέργειά της, όταν σταθώ και κοιτάξω την αναποδιά και ρωτήσω “τι θέλεις να μου πεις;” ή “τι έχεις να με διδάξεις;” ή “πώς θα μπορούσα να το είχα κάνει διαφορετικά;” ή “μήπως χρειάζεται να αλλάξω κάτι;” τότε δίνω “χώρο” στο συναίσθημα της ευγνωμοσύνης να με μετουσιώσει.
Η “μεγάλη ζωή” όπως λέει και ο Bert Hellinger, ορισμένες φορές γνωρίζει καλύτερα από εμάς τι χρειαζόμαστε, έτσι κάποιες “αναποδιές” μας βγήκαν τελικά σε καλό. Πόσες από εμάς δεν το έχουμε βιώσει αυτό; Υπάρχουν μαρτυρίες από ανθρώπους που τους “έτυχε” ακόμη και κάποια σοβαρή ασθένεια που την χαρακτήρισαν ως το “μεγαλύτερο δώρο” που η ζωή τους έκανε, γιατί ήρθαν σε επαφή με τα συναισθήματά τους, γιατί άλλαξαν εντελώς τον τρόπο που αντιμετώπιζαν τη ζωή και αυτό ήταν ότι άρχισαν να αισθάνονται “ευγνωμοσύνη” για το κάθετι κι όχι μόνο για τα θετικά που είχαν.
Όπως λέει και ο Χαλίλ Γκιμπράν: Να είσαι ευγνώμων για τα καλά και τα άσχημα στη ζωή σου. Και τα δύο σου δίδαξαν κάτι.
Κι επειδή κάθε συνήθεια για να γίνει συνήθεια χρειάζεται η επανάληψή της, και η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως, ας ξεκινήσουμε την καλλιέργεια της ευγνωμοσύνης κάθε στιγμή που σταματάμε και ρωτάμε τον εαυτό μας “πώς αισθάνεσαι;”, ας αισθανθούμε ευγνωμοσύνη για το καθετί που έχουμε και είμαστε και ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να δεχτούν τα οφέλη της.
Γιατί είμαστε αγάπη κι αυτό χρειάζεται να το θυμόμαστε!
Πρακτική εφαρμογή: Στην καθημερινότητά μου, σταματώ λίγες στιγμές και ρωτώ τον εαυτό μου “πώς αισθάνεσαι τώρα;” και όποιο κι αν είναι το συναίσθημα της στιγμής παίρνω λίγο χρόνο για να συνδεθώ με το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης, φέρνω στο νου μου όμορφα συναισθήματα και όλα αυτά που με κάνουν να νιώθω ευγνωμοσύνη, ένα πρόσωπο ή μια κατάσταση ή ένα τοπίο.
Παίρνω ένα τετράδιο και καταγράφω με αγάπη αυτά για τα οποία νιώθω ευγνωμοσύνη, ιδανικά κάθε μέρα, ακόμη κι αν επαναλαμβάνομαι, ώστε να γίνει συνήθεια. Επιστρέφω κατά τακτά διαστήματα στο γραπτό μου και τα ξαναδιαβάζω, προσθέτω νέα και συνδέομαι με το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης όσο πιο βαθιά μπορώ και το πιο σημαντικό, επιτρέπω στον εαυτό μου να απολαύσει αυτήν την διαδικασία!
Ευχαριστώ, Ευχαριστώ, Ευχαριστώ!
Commentaires